Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Ο Παππούς από την Αγλαντζιά...


  • Οι άνθρωποι αλλάζουν;
  • Είναι όλα δυνατά;
  • Ξυπνάει ο “κοιμισμένος”;
Και άλλα πολλά ερωτήματα που δεν είναι πλέον ρητορικά από μεριάς μου. Τα καινούρια ερωτήματα που θέτω πλέον είναι:
  • Τι χρειάζεται κανείς για να αλλάξει;
  • Τι χρειάζεται κανείς για να ξυπνήσει;
  • Τι μπορούμε να κάνουμε και μέχρι που φτάνουν οι δυνάμεις μας;

Για τον παππούλη από την Αγλαντζιά Λευκωσίας, για την φοιτήτρια από την Λεμεσό, για τον Δάσκαλο δημοτικού από την Πάφο χρειάστηκε μια απόφαση δικαστηρίου, που (το τονίζω αυτό) έπρεπε να πλήξει και να καταστρέψει όλο αυτό το οικοδόμημα που τους παραδόθηκε σαν αμάσητη τροφή από τους εξουσιαστές τους τόσο χρόνια, για να τους εξοργίσει. Το μεγάλο βήμα σαν άλλοι Άρμστρονγκ το έκαναν όταν μέσα στο κρύο και για 2 ώρες έξω από το Παρθεναγωγείο της Φανερωμένης (ένα κτήριο που σε αλλοτινές εποχές πρόσταζε την εθελούσια διάκριση των φύλων στη Κυπριακή κοινωνία) συζητούσαν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες τις κινήσεις που πρέπει να κάνουν ώστε να φανεί προς τα έξω όλο το μίσος της κυπριακής κοινωνίας (αν όχι στο σύνολό της, ίσως σε ένα μεγάλο κομμάτι της) απέναντι στο δικαστικό σύστημα μετά τις τελευταίες εξελίξεις (βλ. Αθώωση αστυνομικών που καταγεγραμμένα βιαιοπραγούσαν απέναντι σε 2 φοιτητές το 2005). Ένα μίσος απέναντι σε αυτούς τους δικαστές και παράγοντες που διαφυλάττουν με νύχια και με δόντια τη σήψη του συστήματος. Σε αυτούς που αθώωσαν τα όργανα της κρατικής καταστολής που βάλθηκαν να “πλάσουν” τον χαρακτήρα των δύο νεαρών Κυπρίων το 2005 με τον τρόπο που γνωρίζουν καλύτερα...

Ο κύβος όχι μόνο έπεσε, αλλά καταστράφηκε όταν αποφασίσαμε να κάνουμε ειρηνική πορεία μέχρι τον αστυνομικό σταθμό Λυκαβηττού ,η οποία μάλιστα χρειάστηκε να σταματήσει για να έρθουν οι κάμερες (αλλά μην τα ζητάμε και όλα, σιγά-σιγά θα αποκτήσουν την “κουλτούρα του διαδηλωτή”) και έπειτα πίσω στην περιοχή της φανερωμένης. Για πολλούς που δεν έχουν σχέση με την ζωή στη Κύπρο οφείλω να πληροφορήσω πως κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει έως τώρα και η αποφασιστικότητα των όσων βρίσκονταν εκεί σήμερα με εκπλήσσει ακόμα και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Στην συζήτηση και ακολούθως στην Πορεία είχαμε αναρχικούς, αριστερούς, δεξιούς, άτομα από οργανώσεις, παππούδες, γιαγιάδες, παιδάκια που ήρθαν για πλάκα κ. α. Ένα ανθρώπινο κολάζ με άτομα που πιθανόν στην καθημερινή ζωή τους (γιατί αυτήν μόνο καθημερινή δεν μπορούμε να την ονομάσουμε) να είναι πολιτικά και ιδεολογικά αντίθετοι.

Αγανακτισμένοι πολίτες ωθούμενοι από την φαντασία τους πρότειναν ευφάνταστους τρόπους άσκησης πίεσης στο δικαστικό σώμα που με τις κινήσεις του και τις αποφάσεις του (στηριζόμενο στην μέχρι τώρα αδράνεια πολλών στην Κύπρο) κατέλυσε κάθε μορφή αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και εμπιστοσύνης στην τελευταία. Εκεί φάνηκε και η δύναμη που μπορεί να έχει η συλλογική δράση και διαντίδραση, με άλλα λόγια όταν βάζεις πολλά ετερόκλιτα μεταξύ τους μυαλά να σκεφτούν για το ίδιο θέμα. Δεν αναλώθηκαν σε διαβουλεύσεις, συζητήσεις επί των διαβουλεύσεων, γεύματα και χοροεσπερίδες επί των συζητήσεων των διαβεβουλευμένων ατόμων και εκλογές για την εκλογή της πρότασης που θα εκλέξει τα νεοεκλεγέντα πρόσωπα που θα μας αντιπροσωπεύσουν μετά την εκλογή τους.
Όχι. Στις 22-03-09 έξω από το Παρθεναγωγείο της Φανερωμένης τα πράγματα ήταν απλά και ξεκάθαρα χωρίς γελοίες υπεκφυγές με συζητήσεις επί των συζητήσεων και πολυδάπανα γεύματα που χωρίς ουσία συνηθίζουν να διοργανώνουν οι πολιτικοί άρχοντες για μια και μόνο απόφαση (η σχέση των γευμάτων και των συζητήσεων με την σημαντικότητα της απόφασης είναι αναλογική ή αυξάνεται γεωμετρικά, βλ. Κυπριακό). Θα κάνουμε πορεία, άλλοι θα δώσουν μπανάνες στους αστυνομικούς, θα δημιουργήσαμε έναν ιστότοπο, θα αναδείξουμε το θέμα όπως μπορούμε και πρώτιστα θα ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ.

..............

Ο παππούλης που πολλές φορές συντόνιζε την συζήτηση και έδινε παλμό στην πορεία φωνάζοντας με όλη του την ψύχη, γύρισε και μου είπε ενώ πορευόμασταν προς το Αστυνομικό Τμήμα:
-Εγώ γιέ μου, το περισσότερο που έκαμνα τόσα χρόνια ήταν να ψηφίζω... τώρα όμως νιώθω ότι πρέπει να γίνει κάτι παραπάνω! Κάτι νέο...

Και εγώ κοιτούσα στα μάτια του, και μάρτυς μου ο θεός για μια στιγμή λαμπύρισαν και νόμισα ότι είχε γίνει ξανά 17 χρονών. “Κάλλιο αργά, παρά ποτέ” σκέφτηκα και συνέχισα να φωνάζω ώσπου άκουσα τον διπλανό μου να φωνάζει δυνατότερα και με έπιασε το πείσμα...

Παππού από την Αγλαντζιά, θα με βρεις δίπλα σου ξανά.
Αλέξανδρος Σούτσος.

3 σχόλια:

MARINOS είπε...

Φίλε Αλέξανδρε,
για άλλη μια φορά τα έγραψες όπως είναι τα πράγματα.

Επέτρεψέ μου να σου πω ακόμα κάτι: η πρώτη φορά που οι πολίτες της Κύπρου έδειξαν να "παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους" τα τελευταία 30 χρόνια, δειλά- δειλά ήταν όταν άνοιξαν τα οδοφράγματα.

Τότε, κόμματα και πολιτεία, το Κράτος γενικά, εκείνα τα πρώτα κρίσιμα 24ωρα έμεινε εκκωφαντικά άφωνο.

Δεν ήξερε τι γραμμή να δώσει, δεν ήξερε ποια ήταν η "ορθή πορεία των πραγμάτων" που οι Ε/Κ έπρεπε να πάρουν. Ήταν ένα μπάχαλο , εκείνος ο Απρίλης του 2003, με άτομα να πηγαινοέρχονται ελεύθερα στα σπίτια τους στα κατεχόμενα,χωρίς να υπάρχει απολύτως κανένας χαρακτηρισμός (δες: προδότης/πατριώτης, τουρκόφιλος/αγωνιστής κλπ). Ήταν μια "λευκή νομιμότητα" που χάραξαν οι πολίτες.

Έπειτα, ολοι σηκώστηκαν από τον καναπέ τους όταν έπρεπε να αποφασίσουν για το περιβόητο Σχέδιο Αναν. Ηταν τότε, που πέρα από τις κομματικές επιταγες, οι Ε/Κ ήθελαν να εκφράσουν την άποψή τους. Βγηκαν στους δρόμους και επιχειρηματολόγησαν για το ΟΧΙ ή το ΝΑΙ τους, ανάλογα.

Και τότε, πολλά ήταν τα κόμματα που φοβήθηκαν. Ένιωσαν αδυναμία να ελέγξουν τους πιστούς τους ψηφοφόρους. Ήταν μια λαϊκή εξέγερση υπεράνω ιδεολογιών και κομμάτων.

Έβλεπες αριστερούς και δεξιούς στις ίδιες εξέδρες, τους χτεσινούς "προδότες" με τους "αγωνιστές" να παθιάζονται για τα ίδια συνθήματα...Τους ομονοιάτες να είναι το ίδιο με τους αποελίστες! (ναι! κι όμως έγινε...!)

Και σήμερα, βλέπω ακριβώς την ίδια σπίθα ξεσηκωμού. Ο κόσμος της Κύπρου, μπορεί καθημερινά να σηκώνεται ήρεμος, να πηγαίνει στη δουλειά του, να βλέπει τις ίδιες τηλεμπούρδες καθημερινά και να δείχνει πως "βαριέται να ασχοληθεί" αλλά άρχισε -επιτέλους- να θέλει να φωνάξει. Και να νιώθει πως "πρέπει να δείξει τη διαμαρτυρία του" για όλα όσα τον ενοχλούν.

Είναι η αρχή. Η δημοκρατία μας σιγά σιγά ωριμάζει...!

ΥΓ.: Απολογούμαι για τη μεγάλη ανάρτηση...

Ανώνυμος είπε...

φίλε άλεξ,
το χτεσινό ήταν κάτι το ασυνήθιστο για όλους μας. ίσως όχι ακριβώς πρωτόγνωρο, άμα σκεφτώ τα όσα λέει ο Μαρίνος, αλλά σίγουρα πολύ ασυνήθιστο. Πολύ ετερόκλητο πλήθος το εχτεσινό τζαι πολλοί μπορεί να είχαν την εμπειρίαν τέθκοιων πορειών που την Ελλάδαν, αλλά πολλοί φαντάζομαι όχι. Γι' αυτόν μεν αναμένεις ότι εννά το πιάμεν που την πρώτην, σιγά-σιγά.

Πάντως τα πράματα αλλάσσουν τζαι στην Κύπρον, τζαι αλλού. Στες "δημοκρατίες" η δυναμική διαφοροποιείται. Οι πολίτες έχουν πιο ενεργόν ρόλον στα πράματα, εν ψηφίζουν απλώς. Τζαι τούτον ξεκινώ να το νιώθω τζαι στην Κύπρον. Οι πολίτες μπορούν να αποφασίζουν το τι εννά γινεί το ΓΣΠ, οι πολίτες φκάλλουν προς τα έξω ειδήσεις που θα περνούσαν απαρατήρητες, οι πολίτες καταγράφουν βίντεο, οι πολίτες διαμαρτύρονται.
Ελπίζω να είναι επιτυχημένον τζαι ως αποτέλεσμαν τζαι να κρατήσει τζαι η δυναμική, να μεν ξεφουσκώσει.

Τζαι όσα λαλεί ο Μαρίνος εν σωστά, το 2003 ήταν μια περίοδος αναβρασμού αυθόρμητου με τους ηγέτες τζαι τα ΜΜΕ να παρακολουθούν μουδιασμένοι τζαι ο κόσμος να ξαφνιάζεται που την ίδιαν του την αντίδρασην

Ερυκίνη

Ανώνυμος είπε...

φίλε άλεξ,
το χτεσινό ήταν κάτι το ασυνήθιστο για όλους μας. ίσως όχι ακριβώς πρωτόγνωρο, άμα σκεφτώ τα όσα λέει ο Μαρίνος, αλλά σίγουρα πολύ ασυνήθιστο. Πολύ ετερόκλητο πλήθος το εχτεσινό τζαι πολλοί μπορεί να είχαν την εμπειρίαν τέθκοιων πορειών που την Ελλάδαν, αλλά πολλοί φαντάζομαι όχι. Γι' αυτόν μεν αναμένεις ότι εννά το πιάμεν που την πρώτην, σιγά-σιγά.

Πάντως τα πράματα αλλάσσουν τζαι στην Κύπρον, τζαι αλλού. Στες "δημοκρατίες" η δυναμική διαφοροποιείται. Οι πολίτες έχουν πιο ενεργόν ρόλον στα πράματα, εν ψηφίζουν απλώς. Τζαι τούτον ξεκινώ να το νιώθω τζαι στην Κύπρον. Οι πολίτες μπορούν να αποφασίζουν το τι εννά γινεί το ΓΣΠ, οι πολίτες φκάλλουν προς τα έξω ειδήσεις που θα περνούσαν απαρατήρητες, οι πολίτες καταγράφουν βίντεο, οι πολίτες διαμαρτύρονται.
Ελπίζω να είναι επιτυχημένον τζαι ως αποτέλεσμαν τζαι να κρατήσει τζαι η δυναμική, να μεν ξεφουσκώσει.

Τζαι όσα λαλεί ο Μαρίνος εν σωστά, το 2003 ήταν μια περίοδος αναβρασμού αυθόρμητου με τους ηγέτες τζαι τα ΜΜΕ να παρακολουθούν μουδιασμένοι τζαι ο κόσμος να ξαφνιάζεται που την ίδιαν του την αντίδρασην

Ερυκίνη

Φωτογραφικο Μανιφεστο

Φωτογραφικο Μανιφεστο