Ντοκιμαντέρ και Ρατσισμός.

Εδώ και αρκετό καιρό (πάνω από χρόνο) σκέφτομαι να γυρίσω ένα ντοκιμαντέρ.

Πολλά τα θέματα με τα οποία θα ήθελα να ασχοληθώ αλλά αυτό που θεωρώ πιο αξιόλογο από όλα είναι το θέμα του ρατσισμού. Δυστηχώς στη Κύπρο ο ρατσισμός δεν είναι κάτι που μπορείς να το συζητήσεις δημοσίως πόσο μάλλον να έρθεις σε αντιπαράθεση. Πολλή απλά γιατί ο καθένας θεωρεί ότι "εγώ δεν είμαι ρατσιστής", αν και πιθανόν στο πίσω μέρος του μυαλού του να τελειώνει τα την φράση του με το απεχθές "οι άλλοι είναι μαύροι". Ένας αδαής ρατσιστής με λίγα λόγια... αν βέβαια υπάρχει "έξυπνος ρατσιστής".

Πιστεύω ότι μπορεί να βγει κάτι πολύ καλό από αυτή την προσπάθεια την οποία έχω λίγες μέρες τώρα που προσπαθώ να την σουλουπώσω. Και αυτό γιατί ο ρατσισμός ως θεματολογία είναι εκ των πραγμάτων γιγαντιαία. Κάποιος είναι ρατσιστής απέναντι στους μετανάστες, στους "κατώτερους", στους αλλόθρησκους, στα άτομα με διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό ή στους ανάπηρους. Συνήθως στους ψυχικά αρρώστους. Αλήθεια, είναι ρατσιστής αυτός που γελάει με τα "παιχνίδια-ανθρώπους" που φιλοξενούνται σε εκπομπές μόνο και μόνο για να γελάσει ο κόσμος και ίσως ενδόμυχα να συνειδητοποιήσει την "ανωτερότητα" της θέσης του και την καλή του τύχη ως τώρα αφού δεν νοσεί ο ίδιος;

Σκοπός σε αυτό το ποστ μου δεν είναι να αναλύσω τον ρατσισμό, αυτό θα γίνει στο ντοκιμαντέρ.

Αυτό που θα ήθελα να ζητήσω είναι ιδέες... από που να αρχίσω. Ερωτήσεις που θα έπρεπε να κάνω. σε ποια κοινωνική ομάδα να συγκεντρώσω το ενδιαφέρον της έρευνας που θα κάνω; Και ότι άλλο έχετε ευχαρίστηση.

Ευχαριστώ.

Ο Παππούς από την Αγλαντζιά...

• Οι άνθρωποι αλλάζουν;
• Είναι όλα δυνατά;
• Ξυπνάει ο “κοιμισμένος”;

Και άλλα πολλά ερωτήματα που δεν είναι πλέον ρητορικά από μεριάς μου. Τα καινούρια ερωτήματα που θέτω πλέον είναι:

• Τι χρειάζεται κανείς για να αλλάξει;
• Τι χρειάζεται κανείς για να ξυπνήσει;
• Τι μπορούμε να κάνουμε και μέχρι που φτάνουν οι δυνάμεις μας;

Για τον παππούλη από την Αγλαντζιά Λευκωσίας, για την φοιτήτρια από την Λεμεσό, για τον Δάσκαλο δημοτικού από την Πάφο χρειάστηκε μια απόφαση δικαστηρίου, που (το τονίζω αυτό) έπρεπε να πλήξει και να καταστρέψει όλο αυτό το οικοδόμημα που τους παραδόθηκε σαν αμάσητη τροφή από τους εξουσιαστές τους τόσο χρόνια, για να τους εξοργίσει. Το μεγάλο βήμα σαν άλλοι Άρμστρονγκ το έκαναν όταν μέσα στο κρύο και για 2 ώρες έξω από το Παρθεναγωγείο της Φανερωμένης (ένα κτήριο που σε αλλοτινές εποχές πρόσταζε την εθελούσια διάκριση των φύλων στη Κυπριακή κοινωνία) συζητούσαν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες τις κινήσεις που πρέπει να κάνουν ώστε να φανεί προς τα έξω όλο το μίσος της κυπριακής κοινωνίας (αν όχι στο σύνολό της, ίσως σε ένα μεγάλο κομμάτι της) απέναντι στο δικαστικό σύστημα μετά τις τελευταίες εξελίξεις (βλ. Αθώωση αστυνομικών που καταγεγραμμένα βιαιοπραγούσαν απέναντι σε 2 φοιτητές το 2005). Ένα μίσος απέναντι σε αυτούς τους δικαστές και παράγοντες που διαφυλάττουν με νύχια και με δόντια τη σήψη του συστήματος. Σε αυτούς που αθώωσαν τα όργανα της κρατικής καταστολής που βάλθηκαν να “πλάσουν” τον χαρακτήρα των δύο νεαρών Κυπρίων το 2005 με τον τρόπο που γνωρίζουν καλύτερα...

Ο κύβος όχι μόνο έπεσε, αλλά καταστράφηκε όταν αποφασίσαμε να κάνουμε ειρηνική πορεία μέχρι τον αστυνομικό σταθμό Λυκαβηττού ,η οποία μάλιστα χρειάστηκε να σταματήσει για να έρθουν οι κάμερες (αλλά μην τα ζητάμε και όλα, σιγά-σιγά θα αποκτήσουν την “κουλτούρα του διαδηλωτή”) και έπειτα πίσω στην περιοχή της φανερωμένης. Για πολλούς που δεν έχουν σχέση με την ζωή στη Κύπρο οφείλω να πληροφορήσω πως κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει έως τώρα και η αποφασιστικότητα των όσων βρίσκονταν εκεί σήμερα με εκπλήσσει ακόμα και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Στην συζήτηση και ακολούθως στην Πορεία είχαμε αναρχικούς, αριστερούς, δεξιούς, άτομα από οργανώσεις, παππούδες, γιαγιάδες, παιδάκια που ήρθαν για πλάκα κ. α. Ένα ανθρώπινο κολάζ με άτομα που πιθανόν στην καθημερινή ζωή τους (γιατί αυτήν μόνο καθημερινή δεν μπορούμε να την ονομάσουμε) να είναι πολιτικά και ιδεολογικά αντίθετοι.

Αγανακτισμένοι πολίτες ωθούμενοι από την φαντασία τους πρότειναν ευφάνταστους τρόπους άσκησης πίεσης στο δικαστικό σώμα που με τις κινήσεις του και τις αποφάσεις του (στηριζόμενο στην μέχρι τώρα αδράνεια πολλών στην Κύπρο) κατέλυσε κάθε μορφή αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και εμπιστοσύνης στην τελευταία. Εκεί φάνηκε και η δύναμη που μπορεί να έχει η συλλογική δράση και διαντίδραση, με άλλα λόγια όταν βάζεις πολλά ετερόκλιτα μεταξύ τους μυαλά να σκεφτούν για το ίδιο θέμα. Δεν αναλώθηκαν σε διαβουλεύσεις, συζητήσεις επί των διαβουλεύσεων, γεύματα και χοροεσπερίδες επί των συζητήσεων των διαβεβουλευμένων ατόμων και εκλογές για την εκλογή της πρότασης που θα εκλέξει τα νεοεκλεγέντα πρόσωπα που θα μας αντιπροσωπεύσουν μετά την εκλογή τους.
Όχι. Στις 22-03-09 έξω από το Παρθεναγωγείο της Φανερωμένης τα πράγματα ήταν απλά και ξεκάθαρα χωρίς γελοίες υπεκφυγές με συζητήσεις επί των συζητήσεων και πολυδάπανα γεύματα που χωρίς ουσία συνηθίζουν να διοργανώνουν οι πολιτικοί άρχοντες για μια και μόνο απόφαση (η σχέση των γευμάτων και των συζητήσεων με την σημαντικότητα της απόφασης είναι αναλογική ή αυξάνεται γεωμετρικά, βλ. Κυπριακό). Θα κάνουμε πορεία, άλλοι θα δώσουν μπανάνες στους αστυνομικούς, θα δημιουργήσαμε έναν ιστότοπο, θα αναδείξουμε το θέμα όπως μπορούμε και πρώτιστα θα ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ.

..............

Ο παππούλης που πολλές φορές συντόνιζε την συζήτηση και έδινε παλμό στην πορεία φωνάζοντας με όλη του την ψύχη, γύρισε και μου είπε ενώ πορευόμασταν προς το Αστυνομικό Τμήμα:
-Εγώ γιέ μου, το περισσότερο που έκαμνα τόσα χρόνια ήταν να ψηφίζω... τώρα όμως νιώθω ότι πρέπει να γίνει κάτι παραπάνω! Κάτι νέο...

Και εγώ κοιτούσα στα μάτια του, και μάρτυς μου ο θεός για μια στιγμή λαμπύρισαν και νόμισα ότι είχε γίνει ξανά 17 χρονών. “Κάλλιο αργά, παρά ποτέ” σκέφτηκα και συνέχισα να φωνάζω ώσπου άκουσα τον διπλανό μου να φωνάζει δυνατότερα και με έπιασε το πείσμα...

Παππού από την Αγλαντζιά, θα με βρεις δίπλα σου ξανά.

Αλέξανδρος Σούτσος.

Αυτός είναι ο Εχθρός

Δεν έχουμε ευσεβείς πόθους να αλλάξουμε τίποτα. Ο “γλυκός ύπνος” είναι αναπόσπαστο δικαίωμα κάθε νωχελικής ύπαρξης που πλανάται τριγύρω, στους δρόμους, αποχαυνωμένη από το χθεσινό σίριαλ. Ο Μανουέλ ερωτεύτηκε τελικά την Χουανίτα Γκονθάλεθ... ένας άντρας στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού δάκρυσε και μια γενικά γέννησε άλλο ένα δούλο του νωθρού σας συστήματος. Λίγο ακόμα Φρέσκο Κρέας στα σαγόνια των κονιορτοποιημένων ονείρων του κάθε σαδιστή κυβερνήτη-προέδρου-γραμματέα-υπαλληλίσκου. Ελπίδα μας η αντίληψή σας!

Δεν μπορούμε να δείξουμε σε κανέναν πως να σκέφτεται και τι να πράττει. Αρχικώς επειδή δεν υπάρχει σωστός τρόπος σκέψης ούτε και πανανθρώπινες αλήθειες όσον αφορά την κοινωνία, τα πολιτικά συστήματα, την δημοκρατία, την οικογένεια κτλ. Ο καθένας ζει σύμφωνα με την ηθική του. Αν η παιδεία του είναι κατακερματισμένη σε: Γήπεδο, Γαμήσι, Κους-Κους, Δεξιο-αριστερόστροφα κόμματα και ότι άλλη αηδία του πρόσφεραν για μασημένη τροφή τότε πολλή λυπόμαστε για την ανεπανόρθωτη εγχείρηση στην οποία υποβληθήκατε από τρίτους.

Το κείμενο δεν φέρει ευθύνη για ουδεμία παρενέργεια εκ των υστέρων.

Αναγνώστη, όποιος προσπαθήσει να σου πει πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι είναι για εμάς άλλως ένας ιεροφάντης, ένας δάσκαλος της δεκάρας που θέλει να καλύψει τις δικές του αδυναμίες και τα λάθη του. Από τα προηγούμενα προκύπτει ότι τα λεγόμενα μας αντικρούουν τα κενά επιχειρήματά μας καθότι και εμείς προστάζουμε έναν τρόπο σκέψης εμμέσως. Έχουμε απόλυτη επίγνωση της αντίφασης στην οποία περιπαίσαμε. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει.

Τα κόμματά σας, οι παρατάξεις σας, οι πρόεδροι σας, ο κάθε μικρός ή μεγάλος καραγκιοζάκος που έχετε επιλέξει για αρχηγό είναι άλλη μια προσωποποίηση του ανθρώπου στο σύνολο του για εξουσία πάνω σε άλλους, για την επιβολή της δικιάς του ματαιοδοξίας, για την αυτοπραγμάτωση των δικών του προσδοκιών με τη βοήθεια του δικού σας χρόνου, των δικών σας χρημάτων και του δικού σας κόπου και ιδρώτα.

Όλοι έπρεπε να είμαστε ελεύθεροι να επιλέγουμε την νόηση που θα κουβαλάμε “κακώς εχόντων των πραγμάτων” για το υπόλοιπο της αξιοθρήνητης ζωής που μας καλέσανε να ζήσουμε.

Το λέει το κόμμα. Το προστάζει ο Πρόεδρος. Το ψήφισε ο λαός. Ειδικά για το τελευταίο έχουμε να παραθέσουμε μια και μοναδική μνεία σχετικά με την “δημοκρατία του λαού”. Αν νομίζετε ότι ζείτε σε δημοκρατία μάλλον ζείτε με αυταπάτες και πιπιλάτε καραμελίτσες. Ο λαός δεν είναι σε θέση να ψηφίσει τον οποιονδήποτε αφού πρώτα έχει φάει την προπαγάνδα από την κοιλιά της μάνας του στη μούρη. Αυτό εμείς το ονομάζουμε “Καθοδηγουμένη Δημοκρατία”. Μια δημοκρατία κάθε τέσσερα χρόνια όπου ο λαός καλείται να ψηφίσει έχοντας την εντύπωση ότι συμβάλει και ότι η ψήφος του μετράει. Παρόλα αυτά κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι ακόμα και αυτή η υποτυπώδεις δημοκρατία είναι στην ουσία καθοδηγούμενη αφού τα κόμματα και οι κυβερνήσεις έχουν φροντίσει να σας βομβαρδίσουν από πριν με ευχολόγια και παραδείγματα καθωσπρεπισμού από μεριάς τους έτσι ώστε να “επαναδιοριστούν” στο προκαθορισμένο αξίωμα τους ο καθείς. Επαγγελματίες Πολιτικοί με λίγα λόγια. Τι θα γινόταν άραγε αυτό το έθνος εάν κάποιος ξαφνικά τους απεδείκνυε ότι στην ουσία το κράτος είναι διαλυμένο από την σαπίλα στα κάτω άκρα του;

Παρατάμε το ντιριντάχτα και αρχίζουμε από την αρχή παραμιθιάζοντας τους εαυτούς μας με ανούσιες προκυρήξεις, μία εκ των οποίων κείτεται μπροστά σου κατακαημένε αναγνώστη.

Δεν υπάρχουν Σύντροφοι. Δεν υπάρχουν Συνάδελφοι. Δεν υπάρχουν Συνοδοιπόροι. Έχουμε όλοι πέσει στον ίδιο λάκκο της φάβας όπου οι μπάτσοι έχουν κολλημένη την αφίσα του Τσακ Νόρις στο νεκροκρέβατο τους. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έχουν βάλει το κασετόφωνο της προπαγάνδας στην επανάληψη και οι πολίτες φοράνε τα καλά τους το βράδυ και κάνουν την προσωπική τους τηλεπανάσταση από του “καναπέος” βλέποντας το Λάκη να τα λέει αυτός για αυτούς. Λίγο μετά θα φάνε ένα χοιρομέρι και θα σκορπίσουν το σμπαραλιασμένο κορμί τους σε παπλώματα Κέντια και στρώματα Αφροστρομ.

Ο κυρ' Θάνος πέθανε...παραπονεμένος.

Τάδε κείται προσωπικότης...

Παντού βλέπω πτώματα που ξέχασαν να κλειστούν στο τάφο τους.

Νέοι άνθρωποι που δυσκολεύονται να ζήσουν. Είναι βουτηγμένοι στα επίπλαστα χρέη τους, που τους έχει φορτώσει η κυπριακή κοινωνία. Ή μήπως όχι; Μήπως είναι κάτι πιο διεθνές;

Άνθρωποι από όλο τον κόσμο έσπευσαν να αγοράσουν το καινούριο iPhone, από σύγχρονους χώρους λατρείας. Άλλοι κατασκήνωσαν έξω από τα καταστήματα για να προμηθευτούν πρώτοι την νέα λέξη της αποχαύνωσης. Συμφοιτητές μου κρατάνε όσο πιο ψηλά μπορούνε το νέο τους απόκτημα. Οι γονείς τους είναι απόλυτα ευχαριστημένοι για την απόφαση των παιδιών τους. Σκέφτονται ότι μεγάλωσαν παιδιά με ευαισθησίες και κριτική σκέψη αφού το νέο τους κινητό είναι σαφέστατα ανώτερο από όλα τα υπόλοιπα την παρούσα στιγμή στην αγορά τηλεφώνων.

Στο βραδινό γεύμα η οικογένεια συζητάει για το νέο μέλος της οικογένειας. Το iPhone.
Ο Πάμπος βρήκε γκόμενα μετά από 2 ολόκληρα χρόνια αγαμίας. Τι έκανε αναρωτιέμαι;

-Και που λες ρε φίλε έτσι όπως με κοιτάει και συζητάμε για τα καινούρια κλαμπ που άνοιξαν πρόσφατα, βγάζω ξαφνικά το iPhone από τη τσέπη και το αφήνω πάνω στο τραπέζι μπροστά σε όλους...
-Και αυτή, τι έκανε;
-Τι να κάνει η καημένη; Έπαθε πολλαπλό οργασμό και με φίλησε...

Ο Πάμπος τα κατάφερε συλλογίζομαι. Με ένα κινητό που κοστίζει όσο ένας μισθός κατάφερε να απολαύσει μερικές ηδονικές στιγμές με το άλλο φύλο. Το μυαλό του είναι ένας συνδυασμός αποβλήτων και οχετού. Παρόλα αυτά κατάφερε με λίγες ώρες στο γυμναστήριο και ένα iPhone να ξεμοναχιάσει μια αρκετά αξιομνημόνευτη γυναίκα.

Μετά από λίγο μου γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Αυτή η συνωμοσία που δύσκολα μπορεί να την καταλάβει κανείς. Ο Νίκος αγόρασε καινούριο αυτοκίνητο και ξαφνικά όλες του λένε να πάνε για καφέ μαζί, αφού πρώτα γυρίσουν την μισή πόλη. Ο Χαράλαμπος κατάφερε να αποκαταστήσει τις διαλυμένες σχέσεις με τους φίλους του όταν αγόρασε το καινούριο playstation 3. Πριν δεν είχαν τίποτα άλλο να συζητήσουν. Τώρα έρχονται κάθε μέρα στο σπίτι του και παίζουν. Είναι πλέον αχώριστοι φίλοι. Ο πατέρας του Σάκη του είπε ένα βράδυ ότι είναι ευχαριστημένος και ευτυχισμένος από τα όσα κατάφερε ο γιος του. Τι έκανε ο Σάκης; Απλά πήρε δάνειο και αγόρασε μια μερσεντές.

Από την άλλη:
Ο Βασίλης είπε στον πατέρα του ότι κατέβηκε σε διαδήλωση για την παιδεία. Ο πατέρας του Βασίλη τον αποκάλεσε αλήτη και τσογλάνι. Του είπε να μην ξαναπατήσει σπίτι και καθώς έφευγε ο Βασίλης, άκουσε τον πατέρα του να μιλάει με την μάνα του και να λέει: “Δεν είναι ο γιος μου αυτός, το παιδί μας έχει μπλέξει ίσως και με τα ναρκωτικά”...

Η μάνα του Χρήστου τον είδε στον δρόμο με παλαιστινιακό μαντίλι τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό. Του είπε να πάει γρήγορα στο σπίτι και να το πει στον πατέρα του. Ο τελευταίος τον χαστούκισε και του είπε: “Αν θες να είσαι αναρχικός, να σηκωθείς να φύγεις από αυτό το σπίτι”.

Η Μαρία πάντα μιλούσε με την μητέρα της για όλα τα θέματα που την απασχολούσαν. Η μητέρα της ήταν πάντα δεκτική και άκουγε. Πάντα ήταν δίπλα στην κόρη της. Η Μαρία είπε στην μάνα της ότι πήγε χθες το βράδυ με δύο άντρες συγχρόνως. Αυτή έβαλε τα κλάματα και έμεινε για λίγα λεπτά αμίλητη. Η Μαρία στεναχωρημένη αλλά και σαστισμένη πάει να αγκαλιάσει την μάνα της και να την ρωτήσει τι συμβαίνει. Αυτή τη σπρώχνει μακριά και με δάκρυα στα μάτια της λέει: “Τσουλάκι! Θες να γίνεις πουτάνα; Έτσι σε μεγάλωσα εγώ;Σήκω και φύγε!”.

Τάδε κείται προσωπικότης...
Alejandro Soutsos.

Το Κυπριακό Ολοκαύτωμα

“Να γίνεις η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο”, Γκάντι.

Όταν ήρθα εδώ πριν από 4 χρόνια σχεδόν, μου δόθηκε μια ανήκουστη ευκαιρία να αλλάξω. Εδώ, σκέφτηκα, δεν με γνώριζε κανείς. Οι σχέσεις μου με τους συμφοιτητές μου θα ήταν ένα “κενό ερμάριο” και οι τωρινές μου πράξεις και τα λεγόμενα μου θα καθόριζαν το ποιος θα είμαι για το υπόλοιπο της τετραετίας (;) που θα σπαταλούσα στο Νησί. Αρκετοί πιστεύουν ότι δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν. Μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά στην περίπτωση μου/μας είχαμε την ευκαιρία να ξεχάσουμε το παρελθόν. Και φυσικά αυτό ισχύει για κάθε πρωτοετή ελλαδίτη φοιτητή.

Άλλοι αποφάσισαν να μείνουν οι ίδιοι, άλλοι άλλαξαν ραγδαία, ποικιλοτρόπως ο καθένας τους και άλλοι αποκόπηκαν από το σύνολο και την μικροκοινωνία μας αναλώνοντας το χρόνο τους βλαστημώντας την ώρα και την στιγμή που ήρθαν στην Κύπρο. Για εμένα, οι τελευταίοι, απέτυχαν να καταλάβουν την αξία της ευκαιρίας που τους δόθηκε ουρανοκατέβατα, ή ακόμα και την ίδια την ύπαρξη της. Παρόλα αυτά όλες οι αποφάσεις είναι σεβαστές. Μπήκαμε σε ένα πανεπιστήμιο/σχολείο όπου οι καθηγητές μας απειλούσαν να μας κόψουν με τον όρο των τριών απουσιών και οι γονείς μας τρέμαν με την ιδέα να διαγραφούμε από το πανεπιστήμιο και να πάνε στράφι όλος ο χρόνος και τα χρήματα που ξόδεψαν.

Βρήκα μια διαφορετική αντίληψη του πανεπιστημιακού χώρου από αυτήν που είχα συνηθίσει. Οι παρατάξεις τρώγονταν για το ποιος θα κάνει πρώτος το πάρκινγκ στο πανεπιστήμιο για να μπορούν να παρκάρουν το αυτοκίνητο του μπαμπά, αντί να αγωνίζονται για την δημιουργία των ανύπαρκτων μέσων μεταφοράς. Οι αστυνομικοί και οι στρατιωτικοί περιπολούσαν ανοιχτά στους χώρους της ανωτάτης εκπαίδευσης. Δεν θέλω να δικαιολογήσω τα λεγόμενα μου, αλλά θα έπρεπε να ξέρουν οι φοιτητές ότι η Δημοκρατία φτιάχτηκε για να προστατεύει αυτούς που διαφωνούν με την καθεστηκυία τάξη και τα τετριμμένα συστήματα και όχι για αυτούς που συμφωνούν μαζί της. Άλλωστε οι τελευταίοι δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν.

Δεν μιλάω για βόμβες μολότοφ, απλώς για την πιο υγιή αντίδραση που φέρνει ένα δημοκρατικό πολίτευμα δηλαδή, την πρόοδο μέσα από την ανατροπή των καρεκλοκένταυρων και την εκκαθάριση της σήψης όπως αυτή παρουσιάζεται μέσα στην κοινωνία. Έτσι και το άσυλο υπάρχει για να προστατεύει ιδέες που μπορεί να αλλάξουν το κόσμο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα (καλώς ή κακώς). Η εξυγίανση λοιπόν της αστυνομίας μέσα από ανοιχτό και δημόσιο διάλογο δεν μπορεί να γίνει όταν στο δίπλα τραπέζι έχουμε έναν αντιπρόσωπο της κρατική καταστολής με στολή ή χωρίς. Ένας από τους λόγους είναι προφανώς επειδή αυτός έχει όπλο, χειροπέδες και άλλα μέσα και εγώ δεν έχω τίποτα και έτσι αυτομάτως θα φοβηθώ να μιλήσω ανοιχτά για θέματα όπως το προηγούμενο. Κάτι το οποίο είναι πέρα για πέρα φυσική αντίδραση του οργανισμού ή με άλλα λόγια το ένστικτο της επιβίωσης που υπάρχει σε όλους μας. Βέβαια όλα αυτά υπάρχουν όταν το περιεχόμενο στο οποίο αναφερόμαστε είναι δημοκρατικό. Εδώ είναι;

Ο σκοπός του κειμένου δεν είναι να δείξει τίποτα περισσότερο από τα όσα βλέπουμε κάθε μέρα. Βλέπουμε 45άριδες που το Σάββατο το βράδυ κυκλοφορούν μέσα στη μερσεντές που απέκτησαν μετά κόπων και βασάνων και στο δίπλα κάθισμα μια Κινεζούλα, Φιλιππινέζα, Μπαγκλαντεσιανή... τους σύγχρονους αμειβόμενους δούλους, δηλαδή, πάνω στους οποίους στηρίζεται η σύγχρονη Κύπρος. Και αυτό φυσική αντίδραση του οργανισμού τους είναι. Αρραβωνιάστηκαν στα 18 τους, πήγαν 2 χρόνια στρατό, με κατοχυρωμένη μια θέση στο πανεπιστήμιο. Δοκίμασαν μόνο ένα “φρούτο” και αφού τους πέσαν τα μαλλιά από τα δάνεια, τα σχολικά έξοδα των παιδιών τους, την ασφυκτική εκπαίδευση που τους πρόσφεραν και την λιγοστή διασκέδαση που γεύτηκαν ως τώρα... ξαφνικά ανακάλυψαν ότι υπάρχει και η ευχαρίστηση του εαυτού τους, η καταπολέμηση των κόμπλεξ τους μέσα από τον αγοραίο έρωτα και τα πανάκριβα αμάξια και εν συνεχεία η όδευση προς μια ευτυχισμένη “γεμάτη” ζωή και η κατάληξη σε έναν χολιγουντιανό θάνατο με όλους τους συγγενείς γύρω από το νεκροκρέβατο τους, την απατημένη γυναίκα τους και τα 2-3 κουτσούβελα που αράδιασαν στον δρόμο για να να πειραματιστούν με νέες τακτικές καταπίεσης.

Ένας συμφοιτητής μου, μου είχε δώσει ως λύση να φύγω. Αν δεν σου αρέσει, σήκω και γύρνα στη χώρα σου, μου είπε. Ο ίδιος είναι φυσικά που μετά μου αράδιασε όλα τα κακά των ελληνικών πανεπιστήμιων και πως αυτός τα άντεξε και τελικά πήρε το πτυχίο του με ένα χρόνο καθυστέρηση λόγω καταλήψεων. Άντεξε φυσικά και δεν τα παράτησε... αφού πρώτα αποφάσισε να αυτοεξοριστεί στο δωμάτιο του παρέα με το ΡΙΚ 1 και το ΡΙΚ2.

Το πρώτο καιρό είχα νέα που ήθελα να μοιραστώ με όλο το κόσμο που είχα αφήσει πίσω στην πόλη μου, να αναρωτιέται αν περνάω καλά. Στην αρχή η επικοινωνία ήταν συχνή, μετά κατάντησε ανούσια. Όσον και αν προσπαθούσα να τους εξηγήσω τι γίνεται εδώ πέρα δεν μπορούσαν να με καταλάβουν. Όπως ακριβώς ένας ινδουιστής πεθαίνει της πείνας επειδή θεωρεί αμαρτία να τρως το “ιερό ζώο”, την αγελάδα δηλαδή, ακόμα και αν η αγελάδα περιπλανιέται αμέριμνη και απολύτως ασφαλισμένη, στο παραδίπλα αγρό, έτσι και εγώ κατάντησα να παραπονιέμαι απαρηγόρητα σε ανθρώπινους τοίχους.

Είναι ο μικρός πληθυσμός με αποτέλεσμα όλοι να γνωρίζονται μεταξύ τους;

Είναι ο πλούτος που διάβρωσε τις καθημερινές τους σχέσεις;

Είναι το “Κυπριακό”;

Είναι οι οξαποδώ/Τουρκοκύπριοι;

Είναι τα κόμματα και οι παρατάξεις;

Τι είναι αυτό που κάνει την Κύπρο τόσο ιδιαίτερη; Ένας φίλος μου πήγε να τα τινάξει, άλλος έπεσε σε κατάθλιψη, άλλοι το ρίξανε στα βαριά ναρκωτικά και άλλοι στο μεθύσι, άλλοι πάλι την είδανε νταβάδες και παράγοντες της νύχτας, και άλλοι πιστέψανε ότι μόνο οι εκρηκτικοί μηχανισμοί θα σώσουν την κατάσταση. Σχεδόν ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως προσπάθησαν να αποφύγουν την καθημερινή ζωή όπως αυτή παρουσιάζεται σε αυτή την άκρη της γης με μοναδικό σκοπό να “ξεχάσουν”, τι γίνεται έξω από την πόρτα τους, στην καφετέρια, στο πανεπιστήμιο. Είδα ανθρώπους, φίλους μου, εντελώς φυσιολογικούς να βάζουν τα κλάματα, και άλλους να τρέχουν στην μέση της Καλλιπόλεως έχοντας καταρρεύσει πνευματικά, παρακαλώντας για ένα αμάξι να τους πατήσει.

Δεν με ενδιαφέρει να απαριθμήσω τα κακώς κείμενα αυτού του τόπου. Είναι τόσο οφθαλμοφανής η κατάσταση που μόνο ο πεθαμένος δεν τα βλέπει. Δεν έχω σκοπό να αλλάξω τίποτα. Άλλωστε πιστεύω ότι θα αλλάξει αυτός που θέλει να αλλάξει. Θα κλείσει την τηλεόραση του, αυτός που θέλει να την κλείσει και θα διαβάσει αυτό το κείμενο αυτός που θέλει να το διαβάσει. Από όλους τους άλλους δεν περιμένω τίποτα. Είναι τα πειθήνια όργανα, οι μάζες που συχνάζουν στα βοσκοτόπια των ΜΜΕ, αυτοί για τους οποίους δεν θα ασχοληθεί ποτέ η ιστορία ούτε και οι μελλοντικές γενεές. Απλώς εάν δεν τα βγάλω από μέσα μου πιστεύω ότι ουσιαστικά θα απαρνούμαι την ύπαρξη της Κύπρου και κατά συνέπεια τα φοιτητικά μου χρόνια. Η Κύπρος είναι εδώ και ασφυκτιά. Πουθενά και σε καμία χώρα δεν είναι τέλεια. Σε κανένα μέρος του κόσμου. Δεν χρειάζεται να γυρίσεις το γη για να το καταλάβεις, αλλά ούτε και να διαβάσεις Κούντερα.

Οι καθηγητές μου διδάσκουν με τέτοιο εγωισμό και στόμφο που κανείς θα νόμιζε ότι μπήκε στο μάθημα της Πυρηνικής Φυσικής 101 και ότι άμα δεν προσέξω ή δεν παραστώ σε ένα μάθημα όπως ρητά απαγορεύουν οι Κανονισμοί του Πανεπιστημίου Κύπρου τότε ενδέχεται να κάνω λάθος με αποτέλεσμα να ανατιναχτεί το Πυρηνικό Εργοστάσιο στην Λάρνακα. Παραμυθιάζουν τους εαυτούς τους με εντυπώσεις που ακούνε από γλοιώδεις συμφοιτητές μου που μόνο σκοπό έχουν ένα 10αρί αντί για το 9,5 που πιθανόν να τους βάλει ο καθηγητής. Οι δε φοιτητές πραγματικά κρέμονται από τα χείλια των καθηγητών τους. Ανοίγουνε το στόμα τους μόνο αν τους το ζητήσει ο καθηγητής και ποτέ μα ποτέ δεν εκφέρουν γνώμη, εκτός φυσικά αν συζητάει ο καθηγητής (μόνος του) για το Κυπριακό ή κάποιο άλλο θέμα οπότε εκεί η ηθική τους, τους αναγκάζει να διατυπώσουν τις απόψεις που έχουν αποστηθίσει το προηγούμενο βράδυ από τα φυλλάδιο της μπλε, κόκκινης, πράσινης, γαλάζιας... παράταξης. Καλοκουρδισμένα ανδροειδή με λίγα λόγια.

Δεν θέλω να πιστεύω ότι είμαι ισοπεδωτικός αλλά ούτε και μηδενιστής. Παντού υπάρχουν εναλλακτικά μυαλά, που όταν όλοι λένε “κόκκινο!” αυτή αναρωτιούνται “μα γιατί κόκκινο;”. Με το ίδιο σκεπτικό υπάρχουν οι μπάτσοι αλλά υπάρχουν και οι αστυνομικοί, υπάρχουν οι δάσκαλοι αλλά υπάρχουν και οι δάσκαλοι/δημοσιο-υπαλληλίσκοι, υπάρχουν οι τύραννοι αλλά υπάρχουν και οι ευεργέτες. Οι κύπριοι που κατάφερα να συνεννοηθώ μαζί τους είναι αυτοί που όταν τους γνώρισα με ρώτησαν μια ερώτηση που τότε την έβλεπα γελοία αλλά πλέον θα την ρωτούσα και εγώ με την σειρά μου: “Μα γιατί ήρθες εδώ;”, “Ξέρεις τι έκανες στον εαυτό σου;”. Είναι άνθρωποι που θέλουν σαν τρελοί να φύγουν από εδώ αλλά δεν μπορούν ο καθένας για δικό του λόγο. Βέβαια είναι εύλογο το ερώτημα: πως μπορεί κάποιος να φύγει;

Πώς μπορεί κάποιος να φύγει όταν από μικρά παιδιά τους βάζουν στα σχολεία με το τετράδιο να έχει για εξώφυλλο την Κερύνεια και από πάνω το γνωστό “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ”. Συνεχίστε έτσι και σίγουρα θα λυθεί το Κυπριακό... Οι κύπριοι δεν έχουν βαριά βιομηχανία όμως σίγουρα είναι επαγγελματίες στην αποχαύνωση των εαυτών τους και τη πλύση εγκεφάλου... Από νωρίς κιόλας άγουρα και ευκολόπιστα μυαλά είναι στο έλεος του κάθε κομπλεξικού καθηγητή ο οποίος έχει σαν μοναδικό του χρέος όχι να τους αποκαλύψει ότι ο καθένας μπορεί και σκέφτεται διαφορετικά αλλά ότι οι Τούρκοι είναι οι εχθροί, το χρήμα φέρνει ευτυχία, ότι ο Χρηστός ήταν Κύπριος και ότι άλλη αηδία κατεβάσει το μυαλό του κάθε διεστραμμένου δασκάλου/χαλιναγωγού. Μετά στην δεύτερη βαθμίδα της εκπαίδευσης κατακλύζονται από τις παρατάξεις και τα διδάγματα των γονιών τους από ανούσιες υποσχέσεις και ευχολόγια. Και όταν φτάσουν στο πανεπιστήμιο όπου έχουν την μια και μοναδική ευκαιρία απεξάρτησης από όλον αυτό τον κατακλυσμό στρατολογήσεων που δέχτηκαν τα προηγούμενα χρόνια, τότε δυστυχώς είναι αργά γιατί στην ουσία δεν έχουν περάσει σε ένα χώρο παραγωγής γνώσης αλλά στην Τετάρτη, Πέμπτη, Έκτη και Έβδομη τάξη του λυκείου... και το ολοκαύτωμα συνεχίζεται.

Είμαι ένα κείμενο ανένταχτο και αχρωμάτιστο, όχι από πείσμα ή για να δείξω την διαφορετικότητα μου σε έναν γιγαντιαίο κόσμο όπου οι ομοιογένειες χάνονται, αλλά επειδή αρνούμαι σαν αδέσποτο σκυλί που είμαι να αποκτήσω κάποιον αφέντη που θα μου καθορίζει τι και που θα φάω. Το πως θα ζήσω μου το καθορίζει η ηθική που φρόντισαν να μου παραδώσουν οι γονείς μου. Να μην πειράξω κανέναν, να μην κλέψω ποτέ μου, να μην σκοτώσω, και πάντα να αναρωτιέμαι το γιατί και το πως το πράξεων μου και των άλλων όχι απαραίτητα επειδή είναι ανάγκη να ανακαλύψω σαν γελοίος δημοσιογραφίσκος συνωμοσίες και ίντριγκες αλλά επειδή έτσι δεν θα “κοιμηθεί” ποτέ τα μυαλό μου.

Ο πατέρας μου, μου είχε πει: “Ποτέ μου δεν θα σου πω κάτι για το οποίο δεν γνωρίζω το σωστό αλλά ούτε και θα σου κρύψω την αλήθεια”. Έτσι και εγώ αγαπητέ αναγνώστη, σου παραθέτω τα όσα έχω βιώσει και τα όσα γνωρίζω. Αν δεν θέλεις να τα πιστέψεις ή έχεις ήδη απαρνηθεί αυτές τις σειρές τότε έχουμε καταφέρει κάτι το πραγματικά δημοκρατικό και αξιοπρεπές. Αν νομίζεις ότι είμαι κάποιος μισητός εχθρός που τα γράφει όλα αυτά σε κάποια υπόγεια γιάφκα με δόλιους σκοπούς τότε αυταπατάσαι. Δεν θέλω να ταράξω ούτε το σύστημα σου, ούτε την ρουτίνα σου αλλά ούτε και το “γλυκό σου ύπνο”...

-Ξύπνα Ντόροθι, φτάσαμε κιόλας στο Κάνσας...

Υ.Γ. Αφού έχουμε δημοκρατία γιατί γράφω ανυπόγραφα;
Όλες οι απαντήσεις στο επόμενο επεισόδιο...