Ο Παππούς από την Αγλαντζιά...

• Οι άνθρωποι αλλάζουν;
• Είναι όλα δυνατά;
• Ξυπνάει ο “κοιμισμένος”;

Και άλλα πολλά ερωτήματα που δεν είναι πλέον ρητορικά από μεριάς μου. Τα καινούρια ερωτήματα που θέτω πλέον είναι:

• Τι χρειάζεται κανείς για να αλλάξει;
• Τι χρειάζεται κανείς για να ξυπνήσει;
• Τι μπορούμε να κάνουμε και μέχρι που φτάνουν οι δυνάμεις μας;

Για τον παππούλη από την Αγλαντζιά Λευκωσίας, για την φοιτήτρια από την Λεμεσό, για τον Δάσκαλο δημοτικού από την Πάφο χρειάστηκε μια απόφαση δικαστηρίου, που (το τονίζω αυτό) έπρεπε να πλήξει και να καταστρέψει όλο αυτό το οικοδόμημα που τους παραδόθηκε σαν αμάσητη τροφή από τους εξουσιαστές τους τόσο χρόνια, για να τους εξοργίσει. Το μεγάλο βήμα σαν άλλοι Άρμστρονγκ το έκαναν όταν μέσα στο κρύο και για 2 ώρες έξω από το Παρθεναγωγείο της Φανερωμένης (ένα κτήριο που σε αλλοτινές εποχές πρόσταζε την εθελούσια διάκριση των φύλων στη Κυπριακή κοινωνία) συζητούσαν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες τις κινήσεις που πρέπει να κάνουν ώστε να φανεί προς τα έξω όλο το μίσος της κυπριακής κοινωνίας (αν όχι στο σύνολό της, ίσως σε ένα μεγάλο κομμάτι της) απέναντι στο δικαστικό σύστημα μετά τις τελευταίες εξελίξεις (βλ. Αθώωση αστυνομικών που καταγεγραμμένα βιαιοπραγούσαν απέναντι σε 2 φοιτητές το 2005). Ένα μίσος απέναντι σε αυτούς τους δικαστές και παράγοντες που διαφυλάττουν με νύχια και με δόντια τη σήψη του συστήματος. Σε αυτούς που αθώωσαν τα όργανα της κρατικής καταστολής που βάλθηκαν να “πλάσουν” τον χαρακτήρα των δύο νεαρών Κυπρίων το 2005 με τον τρόπο που γνωρίζουν καλύτερα...

Ο κύβος όχι μόνο έπεσε, αλλά καταστράφηκε όταν αποφασίσαμε να κάνουμε ειρηνική πορεία μέχρι τον αστυνομικό σταθμό Λυκαβηττού ,η οποία μάλιστα χρειάστηκε να σταματήσει για να έρθουν οι κάμερες (αλλά μην τα ζητάμε και όλα, σιγά-σιγά θα αποκτήσουν την “κουλτούρα του διαδηλωτή”) και έπειτα πίσω στην περιοχή της φανερωμένης. Για πολλούς που δεν έχουν σχέση με την ζωή στη Κύπρο οφείλω να πληροφορήσω πως κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναγίνει έως τώρα και η αποφασιστικότητα των όσων βρίσκονταν εκεί σήμερα με εκπλήσσει ακόμα και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Στην συζήτηση και ακολούθως στην Πορεία είχαμε αναρχικούς, αριστερούς, δεξιούς, άτομα από οργανώσεις, παππούδες, γιαγιάδες, παιδάκια που ήρθαν για πλάκα κ. α. Ένα ανθρώπινο κολάζ με άτομα που πιθανόν στην καθημερινή ζωή τους (γιατί αυτήν μόνο καθημερινή δεν μπορούμε να την ονομάσουμε) να είναι πολιτικά και ιδεολογικά αντίθετοι.

Αγανακτισμένοι πολίτες ωθούμενοι από την φαντασία τους πρότειναν ευφάνταστους τρόπους άσκησης πίεσης στο δικαστικό σώμα που με τις κινήσεις του και τις αποφάσεις του (στηριζόμενο στην μέχρι τώρα αδράνεια πολλών στην Κύπρο) κατέλυσε κάθε μορφή αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και εμπιστοσύνης στην τελευταία. Εκεί φάνηκε και η δύναμη που μπορεί να έχει η συλλογική δράση και διαντίδραση, με άλλα λόγια όταν βάζεις πολλά ετερόκλιτα μεταξύ τους μυαλά να σκεφτούν για το ίδιο θέμα. Δεν αναλώθηκαν σε διαβουλεύσεις, συζητήσεις επί των διαβουλεύσεων, γεύματα και χοροεσπερίδες επί των συζητήσεων των διαβεβουλευμένων ατόμων και εκλογές για την εκλογή της πρότασης που θα εκλέξει τα νεοεκλεγέντα πρόσωπα που θα μας αντιπροσωπεύσουν μετά την εκλογή τους.
Όχι. Στις 22-03-09 έξω από το Παρθεναγωγείο της Φανερωμένης τα πράγματα ήταν απλά και ξεκάθαρα χωρίς γελοίες υπεκφυγές με συζητήσεις επί των συζητήσεων και πολυδάπανα γεύματα που χωρίς ουσία συνηθίζουν να διοργανώνουν οι πολιτικοί άρχοντες για μια και μόνο απόφαση (η σχέση των γευμάτων και των συζητήσεων με την σημαντικότητα της απόφασης είναι αναλογική ή αυξάνεται γεωμετρικά, βλ. Κυπριακό). Θα κάνουμε πορεία, άλλοι θα δώσουν μπανάνες στους αστυνομικούς, θα δημιουργήσαμε έναν ιστότοπο, θα αναδείξουμε το θέμα όπως μπορούμε και πρώτιστα θα ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ.

..............

Ο παππούλης που πολλές φορές συντόνιζε την συζήτηση και έδινε παλμό στην πορεία φωνάζοντας με όλη του την ψύχη, γύρισε και μου είπε ενώ πορευόμασταν προς το Αστυνομικό Τμήμα:
-Εγώ γιέ μου, το περισσότερο που έκαμνα τόσα χρόνια ήταν να ψηφίζω... τώρα όμως νιώθω ότι πρέπει να γίνει κάτι παραπάνω! Κάτι νέο...

Και εγώ κοιτούσα στα μάτια του, και μάρτυς μου ο θεός για μια στιγμή λαμπύρισαν και νόμισα ότι είχε γίνει ξανά 17 χρονών. “Κάλλιο αργά, παρά ποτέ” σκέφτηκα και συνέχισα να φωνάζω ώσπου άκουσα τον διπλανό μου να φωνάζει δυνατότερα και με έπιασε το πείσμα...

Παππού από την Αγλαντζιά, θα με βρεις δίπλα σου ξανά.

Αλέξανδρος Σούτσος.